Na ruim een maand heb ik mijn "bijzondere project-trui" maar weer eens opgepakt. Met excuses als te warm, geen zin en nog meer flauwe uitvluchten, heb ik de hele boel tijden laten liggen, maar eigenlijk hield ik mezelf voor de gek. De werkelijke reden was, dat ik vast zat. Ik wist met de beste wil van de wereld niet hoe ik verder moest. Gisteren was het probleem natuurlijk verre van opgelost, maar ik wist ook wel, dat er geen kaboutertjes zijn, die dat probleem even voor mij zouden oplossen. Met de moed der wanhoop nam ik de beslissing om door te breien volgens het patroon, hoewel ik verre van zeker was, of dat goed zou zijn. Tijdens het breien keek ik, eerst een film en later nog een miniserie met 5 afleveringen van speelfilmlengte, en maakte alle meerderingen van de mouw. Dat hield in dat ik op het laatst 324 steken op de pennen had staan. Dat ging maar net. Het was zo ongeveer een hele dag breien en toen ik gisterenavond eens keek hoelang de lengte was, zonder het pand te splitsen voor de pas, zag ik dat het veel te lang was geworden. Goede raad was duur, dat werd uittrekken sowieso. Maar hoever? Tot het punt waarop ik die dag begonnen was of tot waar ik wilde splitsen? De eerste opties was het minste werk, want dan hoefde ik veel minder steken terug te zetten op de naald en dat is het meeste werk. Daar ging ik dan met optie 1. Na een uur stond alles weer netjes op de pennen en ging ik, 10 uur breien en geen spat opgeschoten, naar bed. Vandaag dus weer een nieuwe dag, want lukken zal het!
Een paar uur later:
De splitsing is een feit. Het is eng, want zal het lukken? Zekerheid heb ik pas, wanneer ik de trui kan passen en dat is heeeel veel werk later. Ja, helaas, niet zo`n fijn idee, maar dat kon ik weten toen ik er aan begon. Duimen maar!
