Jeetje dat was
een klus. Die bolletjes hingen we me al tijden vanaf een foto toe te
lachen. Ze lachten zo treiterig, en ik zag ze denken, "Jou gaan
we eens even een lastig uurtje bezorgen, want we zijn mooi en bijna
ondoenlijk om te maken". Het is een ontwerp van Josephine Woo,
ergens uit de USA en natuurlijk weer een haakkwerkje dat je van een
redelijk werkbaar aantal steken moet minderen naar een stuk of drie.
Dat is zweten op het eind. Je vingers zijn te dik, de haaknaald
eveneens, en je moet zuks gaan vullen voordat het werk klaar is want
anders is er geen gat meer over, waardoor je de boel naar binnen kan
duwen. Dat vullen zelf is tot daar aan toe, maar ga maar eens haken
aan een werkje dat nauwelijks steken genoeg heeft om mee te haken en
ongrijpbaar is omdat het te zwaar en te rond is om beet te pakken.
Toch won het
"willen maken" het boven de verwachte problemen en ben de
strijd aangegaan. Het resultaat is veel kleiner dan ik verwachtte,
maar ik vind hem geweldig. Zo mooi zelfs, dat ik, als ik eens een
heleboel moed heb verzameld, wel eens een tweede zal maken. Want zeg
nou zelf, "Alleen is ook maar alleen" en het staat nogal
kaal zo in z`n eentje voor het raam.