Wat een lieve laatste zin. Dank je wel!
De opzet van mijn verhaaltje was intussen ook al klaar. Dat begon zo:
Oh, ik ben zo blij, gedurende mijn lange creatieve leven, bijna alle werkstukken, die ik maakte, op de foto heb gezet. Het is begonnen met breien. Pas getrouwd, werd ik geinspireerd, door mijn schoonmoeder, die ook niet stil kon zitten en daardoor altijd wel een breiwerkje op de pennen had staan. De kinderen waren een willoos doel voor mijn aktiviteiten, en ik vond altijd wel een leuk patroon voor een kledingstuk in de ruim voor handen zijnde breiboeken. Haken kwam wat later en toen het allemaal een beetje "uit" begon te raken, heb ik me op het origami gestort. Na het origami ben ik teruggekeerd tot de bron. Hoewel, terugkeren, is een groot woord, want door alle andere creatieve hobbies heen, bleef ik, meestal voor mijzelf, heerlijk dikke truien breien. Nu in het digitale tijdperk, staan foto`s en patronen netjes in mappen op de computer en ik koester deze files enorm.
Vanmiddag zaten dochter Ingrid en ik wat te rommelen op de laptop, waarop ik ineens, een foto tegenkwam van mijn schaatsertjes. “Oh”, zei Ingrid, “Dat is jeugdsentiment, want die hebben altijd op mijn kamer gehangen. Zo schattig!. Ik wil hem eigenlijk nog wel eens maken”. Ik ging daar op door, en zei, “Ja leuk, dan zal ik wel proberen, het van de foto af op patroon te zetten. Via een excelbestandje moet dat lukken”.
Intussen is het bijna middernacht en heeft Ingrid al een kwart van het patroontje gehaakt. Zo snel kan het gaan dus, dat een foto van ruim 35 jaar terug, ineens weer werkelijkheid wordt.
De volgende dag:
Het is oudjaarsdag. In de middag vroeg ik Ingrid hoever het haakwerk al klaar was. Ze stuurde me een printje van het patroon, waarop de toeren zo ongeveer driekwart waren afgestreept. De foto, haha, daar mocht ik op wachten, tot hij klaar was. Leuk hoor!. Maar ja, ik had zoiets kunnen verwachten. Ik hoefde niet lang te wachten. Na verloop van een paar uurtjes vond ik onderstaande foto op fb. Geweldig Ingrid, ik vind het allemaal super, maar nu komt alleen het lastigste nog. Hoe komen we in vredesnaam aan een vierkant frame om hem in te spannen?. Nou ja, eerst maar eens de jaarwisseling vieren. Maar het eerste [luxe]probleem voor het nieuwe jaar heeft zich al aangediend. :-).
19 november 2022
Nooit gedacht dat dit verhaaltje nog een vervolg zou krijgen, maar gisterenavond laat zag ik in mijn tijdlijn ineens een foto van "Haakvrouw" [Ja die van het winkeltje in Medemblik], die met ijzeren vierkanten in haar handen zat. Eronder stond vermeld, dat zij die in haar winkel te koop had.
Wat ons nu nog te doen stond was een een prachtig ritja naar Medemblik [geen straf] en voor Ingrid nog een klusje om het lapje daadwerkelijk in het vierkant te bevestigen. Gelukkig was dat allemaal niet zo moeilijk en een half uurtje terug kreeg ik de bevestigende foto. Het is nu helemaal tiptop voor elkaar, ze hangen er weer. Eindelijk!!
Ik was meteen weer alert [want zoals ik al schreef, was het nogal laat] en dacht meteen aan dochter Ingrid, die een jaar of wat terug de schaatsertjes uit de Ariadne had overgehaakt en waarvoor we met de beste wil van de wereld geen mooi ophangvierkant konden vinden. Dit was precies wat we nodig hadden en wat al die jaren niet was gelukt was nu ineens bijna binnen handbereik. Natuurlijk appte ik haar meteen en zoals verwacht, stond er de volgende morgen een foto van het werkstukje op mijn telefoon. Zij was dus blijkbaar op stel en sprong gaan zoeken [en vond het].
Wat ons nu nog te doen stond was een een prachtig ritja naar Medemblik [geen straf] en voor Ingrid nog een klusje om het lapje daadwerkelijk in het vierkant te bevestigen. Gelukkig was dat allemaal niet zo moeilijk en een half uurtje terug kreeg ik de bevestigende foto. Het is nu helemaal tiptop voor elkaar, ze hangen er weer. Eindelijk!!
