Ik heb de laatste tijd
niet veel geschreven over mijn originele Cal-2014-strependeken. Dat
komt voor het grootste deel door het feit dat ik er een grote
grannydeken tussendoor gehaakt heb en omdat multitasken bij mij de
laatste jaren ook niet zo best meer gaat moest de rest van het werk
even de wachtkamer in. Daarna heb ik van de zwart-wit-blauwe deken
het patroon in de computer gezet. Die staat nu op mijn blog, zodat ik
zonder al te veel denkwerk, deze deken, door het vastgestelde patroon
nog twee keer te herhalen, probleemloos kan afhaken.
Daarna kwam de originele
strependeken weer in mijn handen terecht. Dat ik die als laatste
oppakte was bewust. Ik wist het eigenlijk niet zo goed meer met dat
ding. Totaan een week of drie geleden, hield ik me netjes aan het
huiswerk, maar na het veranderen van strepen in de deken was ik de
weg kwijt. [Zie de blog "dekens update" van zaterdag 1
maart]. Totaan vanmorgen heb ik er nog aan gewerkt. Toen viel het
kwartje. Ik was het zat, want vanaf het begin vond ik hem eigenlijk
niet mooi. Mijn post op facebook was duidelijk genoeg:
"Dit is de laatste
foto die jullie zullen zien van mijn deken. Ik ga hem uittrekken. Ik
vind hem niet mooi. Helemaal niet "ik" zo al die kleuren.
Ik hou van zachte, rustige kleurtjes en ik snap nog steeds niet dat
ik hier ingetuind ben. Misschien het enthousiasme van de CAL toen ze
begonnen. Daar stond ook in dat er 9 kleuren gebruikt moesten worden
en met veel moeite heb ik toen deze kleuren bij elkaar geraapt. Wist
ik toen veel. Na een poosje dus wel en begon ik aan die
zwart-wit-blauwe deken. Dat is dus veel meer "ik" en
aangezien twee dekens teveel is op mijn bordje moet deze eraan
geloven. Doeiiiiiiiiiiiii"
Tot slot nog een foto [of eigenlijk twee]. Eentje
van "vóór" en eentje van "na", met een tussenruimte van 5 uur prutsen,
knippen opwinden en uittrekken. Van één ding vond ik het eigenlijk maar
zonde. Ik had alles zo netjes afgehecht. Jammer van dat werk.
